Soms is verdriet te intens of te groot om te delen met mensen. Soms heb je gewoon geen woorden om te delen wat je voelt of wilt. Een luisterend oor of gewoon iemand die er is voor jou is dan vaak het enige dat je nodig hebt. Dat kan een paard je geven.
“Alles gaat voorbij”. “Het zal wel beteren”. “Richt je op de dingen en de mensen die je wél nog hebt”. Het zijn goedbedoelde adviezen aan mensen met verdriet of die verlies hebben meegemaakt. Dat verlies kan heel uiteenlopend zijn: gaande van een verbroken contact met een goede vriend(in), het overlijden van een dierbare, een echtscheiding, het verlies van een job, ongewild kinderloos zijn, grootouders die hun kleinkinderen niet meer kunnen of mogen zien…
De goedbedoelde raad kan de bal volledig misslaan. Soms maken die adviezen en goede raad degene met verdriet alleen nog maar verdrietiger, radelozer of kwader.
Een zwarte periode
Ik spreek uit ervaring. In maart 2014 verliet mijn grote liefde, Luc het leven na een strijd tegen kanker. Ik was mijn vertrouwen in het leven kwijt. Ik was boos op alles en iedereen. Ik vond het niet fair dat ik na alle ellende en het lijden dat ik had moeten doorstaan, nu ook mijn allerliefste man, mijn grote liefde, mijn rots in de branding, mijn alles kwijt was. De periode na zijn dood was de ware hel voor mij. Ik verdween van de wereld in ‘het geitenwollensokkenverhaal’.
Burn-out op de loer
Mijn paarden hebben mij door deze periode geholpen. Ik was in die tijd intens verdrietig en liep weg van mijn gevoelens. Ik verhuisde naar het platteland, weg van het onbegrip van mijn omgeving. Ik gaf iedereen de schuld en vergat dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mezelf. Ik was over mijn grenzen gegaan, had niet geluisterd naar mijn lichaam.
Zelf was ik moe, emotioneel en fysiek volledig uitgeput. Ik had niet de minste fut meer. Het heeft even geduurd vooraleer ik besefte dat een burn-out om het hoek loerde. Rouw en burn-out hebben veel raakvlakken.
Dankzij een intensief programma en met de hulp en samenwerking van mijn paarden ben ik erdoor geraakt.
Vanuit mijn eigen ingrijpend verdriet na het overlijden van mijn man heb ik me verdiept in rouwbegeleiding, rouwverwerking en omgaan met verlies. Omdat ik weet wat verdriet met je doet, heb ik opleidingen gevolgd om mensen met verdriet te helpen hun weg te vinden in de doolhof van emoties. Mijn eigen ervaringen maken dat ik me heel goed kan inleven in de mensen die naar Rainbow Horses komen met vragen bij verdriet of rouw.
Verdriet overleven
Rouw, verdriet en veranderingen horen samen. Verdriet brengt veranderingen met zich mee. Je moet je aanpassen. Men spreekt over verdrietverwerking bij verlies maar dat is het niet. We verwerken ons verdriet niet. We overleven het. Verdriet bij verlies gaat niet over. Wel kan je ermee leren leven. Je kan eraan werken en je ermee verzoenen.
Verdriet laat zich niet meten. Het ene verdriet is niet groter of zwaarder dan het andere. Wat telt is hoe de persoon zich voelt op dat moment.
Om verlies te overleven is ‘rouwarbeid’ nodig. Dat is zwaar, emotioneel en belastend voor het lichaam. Rouwen en jezelf aanpassen aan wat je overkomen is, is echt werken. Het is je persoonlijke wereld – die door het verlies volledig door elkaar is geschud – helemaal opnieuw opbouwen. Bij dat werk kan coaching met paarden heel nuttig zijn.
De helende aanwezigheid van paarden
Bij paarden kan je jezelf zijn en je emoties toelaten. Ze reageren op jou. Ze respecteren je manier waarop je je verdriet beleeft. Geen twee mensen ervaren hetzelfde verdriet. De paarden maken verdriet bespreekbaar. Ze luisteren geduldig. Als paardencoach vertaal ik de lichaamstaal van het paard en wat ik bij het paard zie. Er zijn allerlei manieren waarop een paard spiegelt wat er in je omgaat. Zo kan ik je samen met mijn Rainbow Horses helpen in je verdriet om opnieuw je weg te vinden.
Blijf niet zitten met je verdriet en je gevoelens. Doe er iets mee, om erger te voorkomen. Schakel professionele hulp in als je er niet uit komt.